|
| |
 |
| O apoio dos países da Unión Europea
membros do CAD representa o 56% do total mundial, e nel cabe salientar o esforzo realizado por países como
Irlanda e España, cun aumento, respectivamente, do 33,7% e do 20,3%, que non obstante ten o seu contrapunto
na redución operada por países como Austria, Italia ou Grecia. (Foto: DCR 2006 Summary brochure). |
| |
O último informe do CAD (Comité de Axuda ao Desenvolvemento) da OCDE (Organización para a
Cooperación e o Desenvolvemento Económico) alerta da diminución da axuda dos países
ricos aos máis empobrecidos. O seu balance, ademais, dá conta do crecente peso da cancelación
da débeda externa no conxunto da axuda pública ao desenvolvemento. Por tal motivo, en 2006, o total
da axuda ao continente africano pode dicirse que medrou un 23% en termos absolutos pero, en realidade, o medre
efectivo soamente foi do 2%.
A maiores, outro dato importa resaltar. En 2006, a axuda global reduciuse nun 5,1%, por primeira vez dende 1997,
unha cifra que evidencia o sistemático incumprimento por parte da maioría dos Estados dos compromisos
contraídos cos Obxectivos do Milenio. A axuda de Estados Unidos, o país máis rico do mundo,
retrocedeu en 2006 un 20%. Soamente os países do Norte de Europa manteñen de forma invariable o seu
esforzo, mesmo superando, como no caso de Suecia, ese 0,7% do PNB, cifra recomendada por Nacións Unidas
para loitar de forma eficaz contra a pobreza.
O apoio dos países da Unión Europea membros do CAD representa o 56% do total mundial, e nel cabe
salientar o esforzo realizado por países como Irlanda e España, cun aumento, respectivamente, do
33,7% e do 20,3%, que non obstante ten o seu contrapunto na redución operada por países como Austria,
Italia ou Grecia.
| |
 |
| (Capa do informe Directrices do CAD para a redución
da pobreza, 2001, dispoñíbel en español). |
| |
Á vista dos datos publicados polo CAD, cabe reflexionar non só sobre a evolución das cifras,
que falan por si mesmas, senón a propósito da firmeza do compromiso moral e ético con esas
sociedades que reclaman mellores oportunidades de vida. Iso semella importar menos que a necesidade de cadrar números
e facer pasar por cooperación cousas que non o son ante as respectivas opinións públicas.
En 2005, por exemplo, EEUU, “aumentou” as cifras da súa axuda, condonando as débedas de Iraq e Afganistán,
países, por outra banda, destruídos por guerras ás que os propios EEUU non son alleos e nas
que inviste cifras de escándalo que nunca serían posibles se o seu destino fose arbitrar unha paz
baseada non baseada nun concepto maniqueo da seguridade senón na promoción do desenvolvemento e na
satisfacción das necesidades básicas. Non hai sinceridade nin convencemento no proceder da maioría
dos Estados ricos. A axuda leva camiño de ser un ritual, onde o que máis conta é a capacidade
para enganar e autoenganarnos.
|
/ Outros
