China e o mundo chinés 
|
||||||||
| A faísca uigur Xulio Ríos (Xornal de Galicia, 07/07/2009) |
||||||||
|
||||||||
China tende a observar os seus problemas nacionais cunha dobre actitude: incomprensión absoluta coas protestas dado que as nacionalidades minoritarias gozan de maiores dereitos que a maioría han; denuncia da implicación de forzas externas co obxectivo de alterar a estabilidade e danar a convivencia. Moi extraordinariamente pasa polo seu maxín que o problema central que está na orixe de feitos como este, mais alá das circunstancias concretas do caso, radique na propia concepción do Estado e das políticas autonómicas promovidas nos últimos anos onde prima cada vez máis a dimensión antropolóxica, pseudorrelixiosa, etc., calquera menos a propiamente política, confiando en que a mestura de paternalismo e desenvolvemento poida operar o milagre da aceptación do seu dominio. A tensión que late no Xinjiang devén da inesgotable invasión demográfica da maioría han, da imposición dun modelo económico de corte neocolonial e da forte desconfianza interétnica, circunstancias que poden converter unha mínima faísca nun incendio pavoroso. Pequín, pese a dispoñer de ata cinco grandes rexións autónomas, non cre na autonomía real e todo son medos cara o autogoberno. O Xinjiang, coma o Tíbet, é formalmente autónomo, pero todos saben que o poder real é exercido dende a organización territorial do PCCh, cun han á súa fronte. En tanto as nacionalidades minoritarias, moi especialmente aquelas –como a uigur- que se resisten á sinización, non dispoñan de mecanismos efectivos para desenvolver a súa identidade en condicións normais, este tipo de crises irá en aumento. Pensar que a modernización en curso pode moderar estas reivindicacións é unha ilusión que pode custarlle cara.
|
||||||||
|
||||||||
|
|
||||||||
|
 Instituto Galego de Análise e Documentación Internacional www.igadi.org ÚLTIMA REVISIÓN: 07/07/2009
|
||||||||
|
||||||||
