Finalmente, Irlanda dixo si. Coa repetición do referendo, coa ameaza do mundo dos negocios (se votamos non, os investimentos se irán), e coa campaña culpabilizante do tipo "os irlandeses non queren compartir cos húngaros, checos, eslovenos, etc", a decisión non podía ser outra. Principalmente por iso se repite o referendo, xa que os irlandeses votaron en contra do Tratado de Niza en xuño de 2001.
¿Están agora a favor?. Irlanda votou si á ampliación, os obstáculos que agora a dificulten non poden ser adxudicados ó egoísmo irlandés. Os obstáculos están no mesmo Tratado de Niza e no conxunto de Estados que albiscaron con ambiguas esperanzas os resultados do referendo. Polo momento, o capítulo fundamental da ampliación (custos, e como e quen deberá pagalos) está aínda sen resolver.
A Comisión Europea pode tomar nota do Non que se agacha trala consulta en Irlanda, único dos países comunitarios que debe somete-lo Tratado á consulta popular. Para a reflexión non vale descualificar ó bloque político do Non, unha heteroxénea plataforma de ecoloxistas, nacionalistas, pacifistas, xenófobos, radicais ultra católicos e nazis. Cómpre analiza-las razóns que levaron a votar Non, a primeira vez, e a rexistrar, en ambas ocasións, un alto grao de abstención (65,2% e 50,53%, respectivamente). Dese xeito, o Non, ou o simple desleixamento dos votantes respecto do proceso de integración europeo, adquire unha dimensión moito menos residual.
As preocupacións son reais e estar máis, que non mellor, informados sobre o contido do Tratado, non as varre. A definitiva vantaxe dada na reforma institucional de Niza ós países grandes segue, e seguirá, por desagradar a case todos. As cooperacións reforzadas e a futura forza militar de intervención da UE ameazan, pese a declaración de Sevilla "eximindo" a Irlanda, a neutralidade deste país, que poderá ser introducida na súa Constitución. A perda dos fondos (e Irlanda ten hoxe unha renda por habitante equivalente ó 120% da media europea) en prol dos países de Centroeuropa, a deslocalización de empresas e o paro, e a onda inmigratoria son preocupacións cidadás en toda Europa, non só en Irlanda.
En efecto, os países adherentes levan máis de dez anos sometidos a intensísimas reformas económicas e sociais. As transformacións económicas e financeiras que contiñan Maastricht, Amsterdam e a mesma Niza tampouco teñen pasado como auga de rosas para os europeos comunitarios, que saben agora o que vale un euro en Irlanda, en España ou en Hungría. A única que teima en non reformarse, malia os tratados e a aritmética no Consello, é a Unión Europea.
Está lonxe de ser un voto de confianza, pois. É un Si, pequeno, á ampliación.
