Os afeccionados do Celta de Vigo cicais lembren certa rabexa dun antigo xogador do club, que, víndose acosado ante preguntas non estrictamente deportivas e perante a "ignorancia" dos informadores e lectores, resumiu canto de normal tiña o seu país nunha frase: "en Israel tamén hai centros comerciais".
Estivo ben a aclaración, porque senón, ben podería pensar a xente que as rúas de Israel son as que se ven pola tele dende hai ducias de anos, con casas a medio construír ou a case destruír e moitos nenos vestidos de doazón no medio da estrada, moi posiblemente, facendo novillos, para lle plantar cara a un exércitio profesional.
Iso non é Israel, non son os israelitas, viña a dicir o dianteiro-centro, probablemente abrumado perante a pobreza indigna que "teiman" en mostrar as televisións europeas. Xerusalén, Bnei Brak, Ashdod, Beer Sheeva e Natania son as cidades máis pobres de Israel. Un informe oficial, feito público a principios de novembro, di que un de cada cinco israelitas é pobre. A publicación do devandito informe coincidiu co anuncio, por parte da Confederación de Traballadores (Histadrut), a maior central sindical do país, da convocatoria da "folga de tódalas folgas xerais", isto é, a nai de tódalas folgas, que o goberno conseguiu evitar até o momento. A Histadrut asegura que "proximamente será inevitable, xa que se trata dunha folga para a defensa de Israel".
Pero, ¿qué é a defensa de Israel? O primeiro ministro israelita, Ariel Sharon, vén de advertir que as Forzas Armadas do seu país "golpearán ós seus inimigos en tódolos lugares e con tódolos medios", declaracións que, convencionalmente, só se consideran "normais" se proveñen dos EEUU. Feliz ou infelizmente, xa que en calquera caso semellan asumidas, as declaracións son posteriores ó Eurobarómetro da Comisión Europea, que revela que o 59% dos europeos opina que Israel é o país que máis ameaza a paz mundial. A circunstancia ten propiciado a solicitude do centro Simon Wiesenthal de Los Ángeles para que Europa sexa excluída do proceso de paz, as desculpas persoais do presidente de quenda da UE a Sharon para transmitirlle a súa "indignación" co resultado da enquisa e, a fin de contas, as declaracións de parte do Consello Europeo en canto "non se deben facer certas preguntas ós europeos", ignorantes para o xogador coma para as altas autoridades comunitarias.
Segundo o informe publicado pola Seguridade Social en Israel, 1.321.000 israelitas "dun total de 6,7 millóns de habitantes" son pobres. Hai 200.000 pobres máis que en 2001, ano no que a economía israelí experimentou a súa caída máis fonda dende 1953. En resumidas contas, preto de 340.000 familias, o 18%, viven por baixo do umbral da pobreza. Segundo o líder da Histadrut, Amir Peretz (que vén de uni-los 3 deputados do seu partido, Un Só Pobo, ós dos laboristas) a mediados dos anos 90, en pleno proceso de paz, Israel chegou a te-lo maior crecemento económico do mundo, máis dun 6% anual, polo que, posiblemente estes serían os anos do boom dos centros comerciais.
Pero, en maio de 2003, a cifra de desempregados chegou ás 186.000 persoas, e, en setembro, a 226.. Paralizado o crecemento das superficies comerciais, érguense agora os ladrillos do muro, cualificado eufemisticamente como "da vergoña" e medran os asentamentos israelís en Palestina a golpe de cretos (máis 533 millóns de dólares ó ano). Se, como intúen Perezt e a maioría dos analistas, o colapso económico israelí é o resultado directo do enorme gasto militar da economía de guerra, resulta que os descontentos "comeza a falarse dunha "revolución dos pobres"" son a principal ameaza para o goberno de Ariel Sharon. Nin el, nin os dogmas configuradores do seu estado, admitirán endexamais, nunca, que a ameaza poida vir de dentro.