 | |
| Putin converteuse nun dos referentes do recente cumio do G-8 , celebrado en Heiligendamm. Ese rexurdir de Rusia nos asuntos internacionais é consecuencia, en boa medida, dun novo perfil da súa política exterior, non definida de todo, pero que confirma a existencia dunha evolución diferenciada en Moscova. (Foto: Chegada de Vladimir Putin ao aeroporto de Rostock-Laage, acompañado da súa dona Lyudmila Alexandrovna, para participar no cumio do G-8. ©BPA). | |
Sen lugar a dúbidas, Putin converteuse nun dos referentes do recente cumio do G-8 , celebrado en Heiligendamm. Ese rexurdir de Rusia nos asuntos internacionais é consecuencia, en boa medida, dun novo perfil da súa política exterior, non definida de todo, pero que confirma a existencia dunha evolución diferenciada en Moscova. Se no plano interno, o patriotismo emerxe como clave oportuna para sustentar unha vía singular e matizar a asunción de valores universais como a democracia, e rexeitar os sermóns occidentais, cada día máis insostibles, no exterior, a Rusia de Putin aspira a transformar o actual dinamismo económico nunha ocasión para conformarse como un referente autónomo do mundo multipolar.
A diferenza de épocas recentes, esta Moscova non parece disposta a seguir os pasos doutros países que semellan aceptar o pago dun prezo incriblemente alto para gañarse a simpatía de Washington. É máis, a actual estratexia rusa confirma a súa intención de acoutar un espazo de influencia e reivindicar un papel significado en Europa e no mundo, acorde coa súa dimensión e capacidades. Esa recuperación da posición de gran potencia é a que está espertando reaccións encontradas nos medios occidentais, reverdecendo o ton dunha guerra fría que se ben non retornará, obrigará a EEUU a prestar maior atención aos intereses nacionais de Rusia, so pena dun arrefriamento das relacións bilaterais. Aínda que Putin e o seu goberno sexan partidarios dun reforzamento do papel do Estado e do público en diferentes eidos, falemos de economía, da ciencia, ou no eido social, nada fai pensar nunha recuperación de ideoloxías do pasado, como tampouco nunha volta á era bipolar.
Para o Kremlin, a doutrina do unilateralismo fracasou de forma estrepitosa. A guerra de Iraq evidencia que aínda sendo EEUU a primeira potencia económica do mundo, a máis avanzada no eido tecnolóxico e a máis forte no plano militar, non está en condicións de impoñer pola brava a destrución dos réximes que non lle conveñen prescindindo dos instrumentos internacionais universalmente recoñecidos. Os achegamentos de Rusia a China e India, e a vontade de superar as discrepancias cos socios europeos, establecen un marco global máis complexo.
A recuperación da vitalidade de Rusia é inseparable das elevadas tarifas mundiais das materias primas que exporta, pero tamén da constatación dunha vontade que reorienta esa bonanza para o desenvolvemento da economía (cunha media de crecemento do 7% nos últimos anos) e a elevación do nivel de vida dos seus cidadáns. Non se trata dun problema de xiros á esquerda no seu discurso, senón de afirmar vectores básicos sen os cales será imposible manter a actual tendencia nin desempeñar un papel activo ba sociedade internacional. A crise demográfica, por exemplo, é dunhas proporcións catastróficas. Rexións esenciais desde o punto de vista económico como Siberia teñen unha poboación de 19 millóns (22 millóns en 1991) e segundo as previsións oficiais, en 2025, de non se inverter a actual tendencia, quedará reducida a 17,5 millóns, un 20% menos que en 1991. O fortalecemento do Estado que promove Putin a nivel interno e internacional é imposible se non se promoven políticas ambiciosas que favorezan a creación de emprego e a recuperación industrial, así como a moderación das desigualdades xeradas polas políticas ultraliberais implementadas a seguir da liquidación da URSS.
Bush reiterou en máis dunha ocasión que o sistema de defensa antimísiles que quere implantar en Europa non vai dirixido contra Rusia. En Heiligendamm, Putin ofreceulle unha maneira de demostralo. Washington ten a pelota no seu tellado.
