Apoiado por un eficaz factor mediático, resulta indubidable que o presidente chileno Sebastián Piñera apuntouse un notable triunfo político co rescate con vida dos 33 mineiros que, durante 69 días, mantivéronse sepultados nunha mina da poboación de San José.
Apoiado por un eficaz factor mediático, resulta indubidable que o presidente chileno Sebastián Piñera apuntouse un notable triunfo político co rescate con vida dos 33 mineiros que, durante 69 días, mantivéronse sepultados nunha mina da poboación de San José.
Tanto como o éxito de Piñera debe resaltarse o fortalecido desenvolvemento de Chile, non só a niveis económicos, políticos e sociais senón no relativo á rapidez e eficacia dos seus plans de salvamento público: contando con apoio exterior, este rescate realizouse en 24 horas. Anteriormente, esta eficacia amosouse coa mobilización nacional tralo terremoto acaecido en xaneiro pasado, xusto unhas semanas antes da asunción presidencial de Piñera.
Aínda cos ecos desa conxuntura de emerxencia, o presidente chileno amosou un gran dominio do factor mediático ao asumir plenamente as súas responsabilidades cos familiares das vítimas, aspecto reafirmado no caso dos mineiros, onde estivo presente durante todo o proceso de rescate. Tras unha repentina caída na aceptación pública, Piñera necesitaba politicamente un aluvión mediático de popularidade, que pode incrementarse se finalmente logra cumprir a súa promesa de “non deixar impunes” aos responsables desta traxedia.
Queda claro que Piñera sacará proveito político deste rescate, con obvias perspectivas de cara aos comicios presidenciais de 2013, onde constitucionalmente non pode presentarse á reelección. O obxectivo semella consolidar unha histórica reelección democrática da dereita chilena, polo que compre considerar se a opción de Piñera enfocaríase no fortalecemento político do ministro de Minería, Laurence Golborne, cuxa popularidade incrementouse espectacularmente durante a xestión deste rescate. Dentro da esquerda chilena, imponse o retorno da ex presidenta Michelle Bachelet, cuxos niveis de aceptación pública seguen a ser sólidos.
Paralelamente, Piñera está logrando equilibrar ao seu favor diversas bandeiras políticas propias da esquerda, tales como as demandas históricas de recoñecemento de dereitos para os pobos indíxenas, en especial os mapuches e atacameños. A maioría dos mineiros e os seus familiares posúen evidentes orixes indíxenas que, simbolicamente, poden afirmar a necesidade dun debate político nacional sobre as minorías aborixes.
Alén dos discursos de orgullo e unidade nacional, resaltados dentro do proceso de celebración do Bicentenario da independencia chilena, Piñera calibrará politicamente o actual momento político que se presenta tras este rescate, en especial ante a óptica de consolidar o seu goberno e unha posible hexemonía electoral dunha nova dereita en Chile, politicamente máis modernizada e pragmática.
Unha perspectiva que tamén se denota dentro do actual contexto rexional, onde a credibilidade da diplomacia chilena se reforza pola súa eficaz actuación na recente crise política en Ecuador ou as tradicionalmente tensas relacións con Perú, Bolivia ou Arxentina. Dentro dun contexto de retorno da dereita no ciclo electoral latinoamericano 2009-2013, Piñera semella así marcar a pauta como unha posible referencia.
