Dous paxaros dun tiro

Son múltiples, sen dúbida, os xeitos de interpretar o resultado do recente cume Trump-Xi. Non obstante, que, a continuación, o grupo de ataque do portaavións estadounidense Carl Vinson parta de Singapur con rumbo a augas próximas á península de Corea no medio dunha nova escala de tensión na zona, é un dato relevante. O despregue chegou tras cancelar unha visita anteriormente programada a un porto de Australia. O dato invita a pensar nun novo fortalecemento da presenza militar de Washington na rexión.

Liñas de investigación Observatory of Chinese Politics
Apartados xeográficos China and the Chinese world
Palabras chave Siria Corea do Norte Xi Trump
Idiomas Galego

Son múltiples, sen dúbida, os xeitos de interpretar o resultado do recente cume Trump-Xi. Non obstante, que, a continuación, o grupo de ataque do portaavións estadounidense Carl Vinson parta de Singapur con rumbo a augas próximas á península de Corea no medio dunha nova escala de tensión na zona, é un dato relevante. O despregue chegou tras cancelar unha visita anteriormente programada a un porto de Australia. O dato invita a pensar nun novo fortalecemento da presenza militar de Washington na rexión.


Neste contexto, cabería pensar que os mísiles lanzados por EUA contra Siria tiñan igualmente un destino ulterior e que a mensaxe final non era para Damasco ou Moscova senón para Beijing. O ataque ás instalacións militares sirias foi moi embarazoso para Xi Jinping. China sempre se situou claramente en contra dunha intervención militar estadounidense en devandito país. O ataque perpetrouse sen esperar á investigación de Nacións Unidas que China esixía “completa e independente”.

No cume rexistráronse algúns acordos de certa relevancia, en especial a creación de mecanismos de diálogo bilateral e unha nova estrutura de negociación de alto nivel que inclúe relacións diplomáticas, seguridade nacional, economía, execución de leis, seguridade cibernética e diálogo humanitario. Este rumbo satisfai a Beijing.

Á súa conclusión, China puxo énfase na cordialidade do encontro, na transcendencia da canle aberta e na idea de que ambos países poden cooperar malia as discrepancias. Pero cabería dicir que á vista do balance houbo máis simbolismo que substancialidade. E si imos ao substancial, o bombardeo a Siria coincidindo practicamente coa cea ofrecida a Xi puxo a China á defensiva, mostrando con rotundidade que a Casa Branca está disposta a seguir unha política unilateral de intervención militar directa si China non se molla máis no dosier norcoreano.

Trump, en suma, quixo fortalecer o seu liderado ante Xi e demostrarlle que EUA non vai de farol. A ameaza de sancións ás empresas e bancos chineses que teñen negocios con Pyongyang podería chegar a cumprirse máis pronto que tarde. Washington acusa a China de prover a Corea do Norte dos equipos de produción de litio-6 e dos vehículos móbiles de lanzamento ICBM. A EUA esgótaselle a paciencia e a China o tempo.

O feito de que non se celebrase unha conferencia de prensa conxunta (coma se produciu con Shinzo Abe ou Ángela Merkel) é un síntoma de que non só non lograron resolver os desacordos senón que o seu tratamento está en panais. 

Pese ás boas palabras oficiais, a persistencia da rivalidade económica e estratéxica apunta a máis tensións nun terreo severamente minado. O xaponés Yomiuri Shimbun informaba que EUA incluíu o sistema THAAD (que se instala en Corea do Sur coa firme oposición de China) e os avións F-35 nos seus artigos de venda de armas a Taiwán e o acordo nese sentido podería chegar en poucos meses. Ata o ministro taiwanés de Defensa, Feng Shih-kuan, oponse ao despregue deste sistema para tomar distancia do antagonismo entre China e EUA.

En consecuencia, a ninguén lle estrañe que asistamos en breve a unha volta de rosca ao Pivot to Asia do tándem Obama-Clinton, reforzándose as alianzas militares con Xapón e Corea do Sur, ademais de Australia, India, Taiwán, Vietnam e outros países do Sueste asiático. O Pentágono impón a súa lóxica.