Cabe recoñecer a Hung Hsiu-chu a súa tenacidade e afouteza. A ex vicepresidenta do Yuan lexislativo no anterior mandato (2012-2016) logrou derrotar novamente ao todopoderoso aparello do Kuomintang (KMT) ao gañar as primarias internas á presidencia do partido fronte á actual vicepresidenta da formación, Huang Min-hui (56,16 contra 33,02 por cento). Os outros candidatos, Le Hsin e Apolo Chen obtiveron resultados menores.
Cabe recoñecer a Hung Hsiu-chu a súa tenacidade e afouteza. A ex vicepresidenta do Yuan lexislativo no anterior mandato (2012-2016) logrou derrotar novamente ao todopoderoso aparello do Kuomintang (KMT) ao gañar as primarias internas á presidencia do partido fronte á actual vicepresidenta da formación, Huang Min-hui (56,16 contra 33,02 por cento). Os outros candidatos, Le Hsin e Apolo Chen obtiveron resultados menores.
A súa primeira vitoria fronte ao aparello, cando aínda considerábase unha líder de segunda fila, consumouse en xuño de 2015, a resultas do proceso de nominación do candidato do KMT ás presidenciais de xaneiro de 2016. Entón, Hung, a única postulante, soubo vencer a inhibición activa do aparello oficial, inclinado a facilitar o seu fracaso para obrigarse a si mesmo a decidir in extremis un candidato afín. Ao cabo, no entanto, pese a contar cos apoios formais necesarios, unha conferencia extraordinaria do partido conseguiu retirala da carreira nunha manobra inédita que catapultou a Eric Chu, alcalde de Nova Taipei e presidente da formación tralo fiasco das municipais de novembro de 2014 que precipitou a dimisión de Ma Ying-jeou. O fracaso de Chu ante Tsai Ing-wen obrigoulle tamén a dimitir.
Hung Hsiu-chu non oculta as súas credenciais. Aberta partidaria da reunificación e dun tratado de paz co continente, o seu discurso rompe coa tradicional ambigüidade do KMT. A aposta polo principio de “unha China, unha interpretación” afástase do oficial de “unha China, dúas interpretacións” que xunto ao Consenso de 1992 concreta o binomio discursivo principal da formación nacionalista en materia de relacións a través do Estreito.
Hung aposta polo diálogo PCCh-KMT e por manter viva a cooperación interpartidaria nun contexto politicamente moi complexo para ambas formacións trala humillante vitoria do Minjindang ou PDP nas presidenciais e lexislativas de xaneiro. Algúns atribúen os seus malos resultados a esa recíproca fraternidade que lle achegaría ao continente aínda que ao elevado prezo de distanciarse do sentir maioritario na illa.
Pero o principal reto para a primeira muller á fronte dos destinos do KMT en toda a súa historia consiste en manter unido o partido. Cabe apuntar que a abstención roldou o 60 por cento e que os riscos de enfrontamento co aparello e cos sectores partidarios da taiwanización estarán á orde do día nos próximos meses. Unha nova elección deberá realizarse en xullo de 2017.
A vitoria de Hung facilítalle ao PDP a súa descualificación como “prolongación taiwanesa” do PCCh. Sen dúbida, Hung merécese a vitoria polo seu esforzo. A Beijing convenlle no inmediato; outra cousa é de cara ao futuro si o obxectivo é recuperar poder e influencia nas institucións da illa.
Este segundo triunfo de Hung Hsiu-chu abunda na reordenación do mapa político taiwanés, unha reestruturación que podería afectar a todos os segmentos e orientacións, xa falemos de forzas tradicionais ou emerxentes, dos espazos unionista ou independentista. Todos se atopan ante o dilema de interpretar adecuadamente os sentimentos e aspiracións da mocidade taiwanesa e a sociedade no seu conxunto que decidiron irromper con protagonismo propio na primavera de 2014 co chamado Movemento Xirasol.
Entre inercias do pasado e inquietudes do presente, Hung simboliza para uns o enrocamento do KMT no seu pasado mentres que para outros simboliza o único futuro posible para Taiwan á vista da irreversible emerxencia de China e o “interese vital” que para Beijing representa a reunificación.
