O Partido foi un dos principais cabalos de batalla da xestión política de Xi Jinping desde que asumiu funcións en 2012. A secuencia de medidas orientouse a propiciar un rearme ético e ideolóxico pero tamén organizativo. Aínda que a loita contra a corrupción foi o seu eixe máis visible, as accións despregadas abarcaron numerosos campos: desde o fortalecemento da disciplina interna coa recuperación das sesións maoístas de crítica-autocrítica ao substancial aumento das cotas dos militantes.
O Partido foi un dos principais cabalos de batalla da xestión política de Xi Jinping desde que asumiu funcións en 2012. A secuencia de medidas orientouse a propiciar un rearme ético e ideolóxico pero tamén organizativo. Aínda que a loita contra a corrupción foi o seu eixe máis visible, as accións despregadas abarcaron numerosos campos: desde o fortalecemento da disciplina interna coa recuperación das sesións maoístas de crítica-autocrítica ao substancial aumento das cotas dos militantes.
A consecuencia inmediata no político foi unha profunda repartidirización que alcanzou niveis destacados. O Partido sobre todo e ante todo. Desde os ministerios aos medios de comunicación, as empresas estatais, as organizacións de masas, o exército, etc., a tal punto que en Zhongnanhai, onde as oficinas do goberno están situadas preto da porta do norte mentres que as oficinas do Partido agrúpanse máis ao sur, ditamínase que impera o sur sobre o norte, a diferenza do período do seu antecesor, Hu Jintao (2002-2012).
Este proceso, que oficialmente reivindica a “pureza” do Partido para lograr o éxito da reforma e a modernización chinesa, agora nunha das súas etapas máis cruciais, pode entenderse tamén como fase preparatoria dunha loita de poder. A base embrionaria de Xi, articulada en torno aos seus amigos da infancia e as lealdades fraguadas en provincias como Fujian ou Zhejiang, ademais do exército, afronta o reto da súa consolidación. A acumulación de capital político, reflectida na súa omnipresencia pero tamén na multiplicación dos mecanismos de control persoal en áreas chave que habitualmente non son da súa directa competencia, permitiulle reforzar a súa lexitimidade para afrontar a longa partida que agora se inicia e que debe desembocar no congreso do próximo outono.
No transcurso dos seus anos de mandato, Xi foi deixando ao carón posibles rivais clave, crebando as redes clientelares fora do seu control. Para asegurar a súa posición e unha influencia duradeira, aspira, como os seus predecesores, a colocar a aliados e protexidos en posicións relevantes. No período que segue haberá rotacións importantes que afectarán a moitos seleccionados polos ex presidentes Hu Jintao e Jiang Zemin. Este último, de 90 anos e ao parecer hospitalizado, detenta aínda poderosos resortes tras case tres lustros fora do poder máximo. A Liga de Mocidade, base política de Hu, vive xa momentos de asedio.
O respecto da institucionalidade que determina o sistema de sucesión (dous mandatos, xubilacións, designacións cruzadas, consenso, etc.), duramente labrada para asegurar unha transición predicible e estable, parece estar en xogo. Xi non terá fácil alteralo, si iso é o que pretende. Non se debe perder de vista unha axitación social ao alza cunha economía que segue manifestando unha evolución vacilante. É aconsellable pensalo dúas veces.
