Este foi o lema da Comisión Juncker, e se ben o dúo Juncker-Selmayr (o seu xefe de gabinete) fixeron visibles coma nunca antes a politización -no sentido no que o entendemos a nivel doméstico- a nivel comunitario, isto non é nada comparado coa Comisión Von der Leyen. Por méritos propios – as abundan as crónicas, non sen un resquicio de sexismo, nas que se ilustra a todo color as decisións sobrevidas da titular da Comisión, moi persoais e a miúdo sen consultar a ninguén- pero tamén pola circunstancias que lle tocou vivir. Só tres meses logo de tomar posesión a crise da COVID-19 puxo á Comisión Europea no centro dunha resposta á pandemia con iniciativas sen precedentes no eido sanitario (vacinas), resposta económica (suspensión na práctica dos controis de subvencións e Axudas de Estado) e de estímulo económico: o Plano de Recuperación de €800.000 millóns, é dicir que suma 80% adicional ao presuposto tradicional da UE, financiados por primeira vez mediante endebedamento conxunto, o grande rubicón que se cruzou por primeira vez polos países contribuíntes netos ao orzamento da UE, e vitoria dos do sur.
Máis a iniciativapolítica non se quedou no que foi unha situación excepcional, senón que permeou todo o mandato Von der Leyen. Só hai que listar as principais iniciativas dos cinco anos desta Comisión saínte, antes e despois da COVID-19: Pacto Verde Europeo, Fondo de Transición Xusta, liña de crédito SURE (pago de ERTES durante a COVID), paquetes CRII, CRII+ e REACT-EU para acelerar o gasto dos Fondos Estruturais durante a COVID, o plano de recuperación Next Generation EU, paquete CARE en resposta á guerra de Ukrania, paquete STEP de tecnoloxías emerxentes, Fondo Social Climático, Misións Europeas…..
Se ben como dicimos parte destas iniciativas tiveron a súa orixe na pandemia, realmente esta foi a miúdo unha fiestra de oportunidade para lanzar novas iniciativas de alta visibilidade política, a unha velocidade nunca vista e a miúdo sen excesiva preparativos previos (a chamada Better Regulation, revisada por certo no 2023) e sobre todo cunha crecente tendencia a empaquetar e recociñar iniciativas e fondos preexistentes, ou unha vez roto o tabú co Plano de Recuperación, recorrer ao endebedamento conxunto, se ben aínda non está claro cales serán os “impostos europeos” que que os pagarán ata 2058.
É de agardar que a esta crecente e heteroxénea sedimentación de programas e políticas se lle dea unha consolidación no novo orzamento europeo 2028-2034, e que se presentará en maio de 2025 para ser negociado ata finais do 2027 -a grande batalla do próximo mandato-. Aínda así, resulta pouco probable que desaparezan as tentacións de sacar iniciativas e programas sobre a marcha por razóns principalmente de oportunidade política. Esta é a grande desviación crecente do tecnocrático, aburrido e predicible método comunitario tradicional.