Son múltiples, sen dúbida, os xeitos de interpretar o resultado do recente cume Trump-Xi. Non obstante, que, a continuación, o grupo de ataque do portaavións estadounidense Carl Vinson parta de Singapur con rumbo a augas próximas á península de Corea no medio dunha nova escala de tensión na zona, é un dato relevante. O despregue chegou tras cancelar unha visita anteriormente programada a un porto de Australia. O dato invita a pensar nun novo fortalecemento da presenza militar de Washington na rexión.
Son múltiples, sen dúbida, os xeitos de interpretar o resultado do recente cume Trump-Xi. Non obstante, que, a continuación, o grupo de ataque do portaavións estadounidense Carl Vinson parta de Singapur con rumbo a augas próximas á península de Corea no medio dunha nova escala de tensión na zona, é un dato relevante. O despregue chegou tras cancelar unha visita anteriormente programada a un porto de Australia. O dato invita a pensar nun novo fortalecemento da presenza militar de Washington na rexión.
Neste contexto, cabería pensar que os mísiles lanzados por EUA contra Siria tiñan igualmente un destino ulterior e que a mensaxe final non era para Damasco ou Moscova senón para Beijing. O ataque ás instalacións militares sirias foi moi embarazoso para Xi Jinping. China sempre se situou claramente en contra dunha intervención militar estadounidense en devandito país. O ataque perpetrouse sen esperar á investigación de Nacións Unidas que China esixía “completa e independente”.
No cume rexistráronse algúns acordos de certa relevancia, en especial a creación de mecanismos de diálogo bilateral e unha nova estrutura de negociación de alto nivel que inclúe relacións diplomáticas, seguridade nacional, economía, execución de leis, seguridade cibernética e diálogo humanitario. Este rumbo satisfai a Beijing.
Á súa conclusión, China puxo énfase na cordialidade do encontro, na transcendencia da canle aberta e na idea de que ambos países poden cooperar malia as discrepancias. Pero cabería dicir que á vista do balance houbo máis simbolismo que substancialidade. E si imos ao substancial, o bombardeo a Siria coincidindo practicamente coa cea ofrecida a Xi puxo a China á defensiva, mostrando con rotundidade que a Casa Branca está disposta a seguir unha política unilateral de intervención militar directa si China non se molla máis no dosier norcoreano.
Trump, en suma, quixo fortalecer o seu liderado ante Xi e demostrarlle que EUA non vai de farol. A ameaza de sancións ás empresas e bancos chineses que teñen negocios con Pyongyang podería chegar a cumprirse máis pronto que tarde. Washington acusa a China de prover a Corea do Norte dos equipos de produción de litio-6 e dos vehículos móbiles de lanzamento ICBM. A EUA esgótaselle a paciencia e a China o tempo.
O feito de que non se celebrase unha conferencia de prensa conxunta (coma se produciu con Shinzo Abe ou Ángela Merkel) é un síntoma de que non só non lograron resolver os desacordos senón que o seu tratamento está en panais.
Pese ás boas palabras oficiais, a persistencia da rivalidade económica e estratéxica apunta a máis tensións nun terreo severamente minado. O xaponés Yomiuri Shimbun informaba que EUA incluíu o sistema THAAD (que se instala en Corea do Sur coa firme oposición de China) e os avións F-35 nos seus artigos de venda de armas a Taiwán e o acordo nese sentido podería chegar en poucos meses. Ata o ministro taiwanés de Defensa, Feng Shih-kuan, oponse ao despregue deste sistema para tomar distancia do antagonismo entre China e EUA.
En consecuencia, a ninguén lle estrañe que asistamos en breve a unha volta de rosca ao Pivot to Asia do tándem Obama-Clinton, reforzándose as alianzas militares con Xapón e Corea do Sur, ademais de Australia, India, Taiwán, Vietnam e outros países do Sueste asiático. O Pentágono impón a súa lóxica.
