A China do Mono

O Ano do Mono iniciouse en China o pasado 8 de febreiro e promete unha axenda repleta de asuntos de gran interese e transcendencia. En primeiro lugar, na orde económica, no cal, tras un convulso Ano da Cabra, a transición cara ao novo modelo de desenvolvemento que pilotan os actuais dirixentes ofrecerá unha máis que probable dose acusada de moderación do crecemento para acelerar, en compensación, as transformacións estructurais que potencien o consumo, os servizos, axústelos en materia industrial, social, ambiental, etc. 

O Ano do Mono iniciouse en China o pasado 8 de febreiro e promete unha axenda repleta de asuntos de gran interese e transcendencia. En primeiro lugar, na orde económica, no cal, tras un convulso Ano da Cabra, a transición cara ao novo modelo de desenvolvemento que pilotan os actuais dirixentes ofrecerá unha máis que probable dose acusada de moderación do crecemento para acelerar, en compensación, as transformacións estructurais que potencien o consumo, os servizos, axústelos en materia industrial, social, ambiental, etc. 

A contracción dos indicadores económicos, aínda que prevista ata polos planificadores, reforzará as dúbidas externas e internas sobre a habilidade do primeiro ministro Li Keqiang para lidar con tantos e contraditorios balances procurando evitar unha erosión substancial da confianza no futuro da importantísima maquinaria económica do país e, á vez, motor do mundo. 

A progresión na reforma do sector público, na redución da débeda tóxica e nas finanzas en xeral e en concreto a evolución do yuan e a apertura da conta de capital ou o ámbito inmobiliario serán obxecto de particular seguimento.

O exercicio será clave tamén para coñecer máis en detalle os liñamentos contidos no XIII Plan Quinquenal, a aprobar o mes de marzo próximo, que debe garantir os fundamentos necesarios para conseguir o obxectivo cifrado no XVIII Congreso do Partido Comunista: de aquí a 2020 duplicar o valor do PIB e da renda per cápita con relación a 2010. Non será nada fácil pero boa parte dos argumentos do éxito radicarán na xestión deste exercicio.

Na orde política, o Estado de dereito seguirá connotando a reforma aínda que cada día é máis evidente que o afán normativizador discorre en paralelo a un exercicio de peche de filas disciplinario e de reactivación desorbitada da censura. A loita contra a corrupción seguirá presente tanto no que incumbe ao fortalecemento das súas capacidades e autonomía como no alargamento da singular nómina de afectados, xa sexan “tigres” ou “moscas” na peculiar linguaxe política chinés. As tensións territoriais terán dous referentes principais: Xinjiang, no oeste do país, coa persistencia do desafío uigur; e Taiwan, que estreará liderado soberanista en maio próximo, pasando a un segundo plano a preocupación por Hong Kong, que non disipará facilmente tralo rexeitamento da reforma electoral o pasado ano.

Un gran impulso á urbanización, favorecendo a integración dos migrantes nas cidades medias, estará á orde do día, sen descartarse tensións importantes na capacidade dos propios gobernos locais para responder a tamaña empresa: entre 2010 e 2025 debe integrarse a uns 300 millóns de persoas, a quen haberá que prestar servizos equiparables aos xa residentes en materia de vivenda, saúde, educación, etc. 

En materia exterior, no económico, é a hora de consolidar novos impulsos en proxectos estrela como a Franxa e a Ruta da Seda, xenerosamente dotados en termos financeiros, e de observar os pasos de novas entidades como o BAII (Banco Asiático de Investimento en Infraestruturas) ou o NBD (Novo Banco de Desenvolvemento) dos BRICS, creadas nun tempo récord. Tamén deberían finalizar este ano as negociacións para a firma da Asociación Económica Integral Rexional (RCEP, siglas en inglés), a resposta chinesa ao TPP promovido por EUA. 

No estratéxico, podemos esperar unha intensificación da proxección chinesa en todos os escenarios de interese, xa sexa a nivel de conflitos, rexional ou internacional, afirmando as súas ambicións de nova potencia. Nos mares contiguos, fronte á calma das tensións con Xapón, non é previsible unha moderación substancial dos apetitos manifestados en relación ao quente mar de China meridional. En materia de seguridade, a gran reforma dos exércitos, a maior desde 1950 e orientada a mellorar ostensiblemente a capacidade das forzas armadas para gañar guerras, podería chegar a supoñer un valor engadido de preocupación na rexión.