Lois Tobío, un Galego de lei

Lois Tobío, un Galego de lei. 2015

Xulio Ríos. Imprenta Provincial. Pontevedra, 2015.

Lois Tobío, un Galego de lei

Xulio Ríos. Imprenta Provincial. Pontevedra, 2015.


PresentaciónLois Tobío Fernández (Viveiro, 1906 – Madrid, 2003) é parte inseparable desa xeración que no pasado século, partindo do mundo inicial da cultura, exhibiu un forte compromiso con Galicia e, ao tempo, unha vocación profesional e ética dotada dun intenso rigor. Hai en Tobío, ademais, especificidades que compre salientar e que o definen como unha voz singular no seu tempo, circunstancia que o habilitaría para participar de forma activa en feitos da nosa historia recente que cómpre coñecer e reivindicar.Ante todo, Tobío interesa á Galicia actual porque tamén nel podemos atopar esa busca permanente das ideas mais avanzadas e coas que aspira a estar en sintonía, sinalando unha amplitude de miras integradora e de orientación colectiva, ben afastada das caracterizacións dos tempos mais recentes nos que todo parece tender a contrapoñerse en vez de sumarse.  Tobío proporciona as claves para enxergarnos no mundo presente sen por iso desdebuxar a nosa forma de ser.En tempos de grandes intelixencias e de grandes esperanzas, Tobío e aquela xeración son expoñentes dunha dobre confianza: primeiro, nas posibilidades dun país que comezaba a dar un salto cualitativo no desenvolvemento da súa identidade; segundo, no facer colectivo, incorporando disciplinas e bagaxes nos mais diversos eidos coa vontade clara de servir ao país e as súas xentes.Tobío, como aqueles coetáneos que o acompañaron no seu periplo vital dende os anos mozos, foi expoñente dunha xeración de grande cultura e o seu legado é unha crónica de procesos que, pese a tantos avatares, resaltan a lealdade e fidelidade aos seus ideais.A andaina vital de Lois Tobío cubre todo o século vinte. De fasquía en aparencia distante pero sempre amable e accesible a nada que se trataba, reflexivo e serio pero sempre disposto a entusiasmarse con cordialidade e paciencia, foi unha desas individualidades excepcionais que só de tarde en tarde agroman no noso país. Tobío pertence a unha xeración de humanistas e renacentistas que todo o deron por servir a Galicia dende todos os saberes e situacións. E foi Tobío un home dunha madeira especial, traballador incansable e abnegado, militante ao cen por cen nas cousas do país, en todo o que sentía no máis fondo, comprometéndose sempre no que cría. Pese á ignorancia que hoxe aínda existe sobre a súa figura, é unha voz esencial para comprender algúns feitos da nosa historia contemporánea.Metódico e constante, de hábitos disciplinados, amigo dos paseos e das lecturas, do pracer da conversa cos amigos ou en familia, posuidor dunha rica vida interior pero entrañable a pouco que se derrubaran as primeiras barreiras da distancia e o descoñecemento, Tobío foi un home bo e xeneroso, sempre lúcido e leal, con sentido colectivo do seu facer, cosmopolita e culto, coherente coas súas ideas primeiras que nunca abandonou por comenencias de ocasión. Fuxía dos barullos e nunca andaba á procura de medallas. Esa honestidade intelectual, tan admirada polos máis próximos, forma parte inseparable do seu legado. 

Lois Tobío, un Galego de lei