En Hong Kong non choverá o domingo

O 26 de marzo, Hong Kong elixirá un novo gobernador. Non se fará mediante unha elección aberta senón a través do voto secreto dunha comisión electoral de 1.200 membros, na súa maioría baixo a influencia de Beijing. A priori, isto debe garantir que o elixido non se desmarque dos obxectivos do goberno central na rexión. En devandito comité, a oposición demócrata conta cuns 325 asentos máis ou menos afins. O xefe executivo saliente, Leung Chun-ying, renunciou a postularse para un segundo mandato tras unha lexislatura marcada pola irrupción do contestatario Movemento dos Paraugas.
En 2015, o Consello Lexislativo rexeitou a reforma electoral proposta por Beijing que permitiría abrir paso á elección mediante sufraxio universal pero cun numerus clausus de candidatos, máximo de tres, que deberían contar co visto bo previo do goberno central.

Liñas de investigación Observatório da Política Chinesa
Apartados xeográficos China e o mundo chinês
Idiomas Galego

O 26 de marzo, Hong Kong elixirá un novo gobernador. Non se fará mediante unha elección aberta senón a través do voto secreto dunha comisión electoral de 1.200 membros, na súa maioría baixo a influencia de Beijing. A priori, isto debe garantir que o elixido non se desmarque dos obxectivos do goberno central na rexión. En devandito comité, a oposición demócrata conta cuns 325 asentos máis ou menos afins. O xefe executivo saliente, Leung Chun-ying, renunciou a postularse para un segundo mandato tras unha lexislatura marcada pola irrupción do contestatario Movemento dos Paraugas.
En 2015, o Consello Lexislativo rexeitou a reforma electoral proposta por Beijing que permitiría abrir paso á elección mediante sufraxio universal pero cun numerus clausus de candidatos, máximo de tres, que deberían contar co visto bo previo do goberno central.

Tres son agora tamén os postulantes en liza: Carrie Lam, a favorita de Beijing; Woo Kwok-hing, un maxistrado con fama de rigor e apego ao Estado de dereito, e John Tsang, a figura máis popular dos tres e o menos simpático a Beijing polas súas insinuacións de carácter localista. Lam presentou 580 avales fronte aos 180 e 165, respectivamente, dos outros dous candidatos. Os dous últimos están apoiados polos demócratas e Tsang sería o mellor visto polos independentistas. John Tsang foi secretario particular de Chris Patten, o último gobernador británico do enclave, e no seu programa aspira a relanzar as reformas. 

Quizá o apoio de Beijing a calquera candidato podería ser contraproducente de levarse a cabo unha elección popular pero co Comité Electoral as cousas funcionan doutro xeito. Aínda así, China non expresou as súas preferencias de modo rotundo aínda que non falta quen asegurou (o ex gobernador Tung Chee-hwa) que de gañar John Tsang, Beijing non outorgaría o seu beneplácito. É improbable.
Todos os candidatos promoven alternativas para garantir a estabilidade política e socioeconómica de Hong Kong. Os tres comparten unha singular querenza pola autonomía do territorio, afectada nos últimos anos polos desencontros coa capital continental. A hostilidade igualmente compartida con respecto ás inxerencias políticas está matizada pola observación do marco xeral de “un país dous sistemas” que define o devir desta rexión administrativa especial que o 1 de xullo celebrará as súas primeiras dúas décadas de autonomía desde a retrocesión. China aspirar a chegar a esa data coa casa en orde. 

Carrie Lam ten unha gran experiencia administrativa e de goberno. Aberta ás cuestións sociais, especialmente en materia de vivenda, é un valor seguro para Beijing. Segundo declarou, a súa maior ambición é poñer coto aos sentimentos de desafección dos hongkoneses, especialmente dos máis novos, respecto de China, o cal levaraa a incidir en aspectos como o control do fluxo turístico do continente ou a procura de saídas ao fracaso da reforma de 2015, ademais das cuestións de seguridade á vista das intromisións crecentes de Beijing por causa, sobre todo, das loitas palacianas que teñen lugar a miles de quilómetros, na capital, pero que teñen aquí unha considerable proxección desestabilizadora. Son todos eles temas ben enredantes, máis aínda nun ano tan importante como o actual pois no outono o PCCh celebrará o seu XIX Congreso no que debe renovar a súa dirixencia.

O goberno central debera aproveitar a hora do balance para limar asperezas e suxerir novas propostas que contribúan a desatascar a lameira política en que se atopa a rexión administrativa.