Déixanos Ramón Lugrís

Onte, de maneira inesperada, faleceu en Ciudad Real Ramón Lugrís. Con el e con outros rapaces, no inicio dos anos cincuenta, unha nova mocidade galeguista comezou a lumbrigar no ceo escurecido deste país. Con Mourullo, Beiras, Baliñas, Vidán Torreira, Rubal, e logo Méndez Ferrín, Ramón Lorenzo e outros, constituíase o primeiro grupo galeguista mozo posterior á guerra civil. Lugrís tiña por entón uns catro ou cinco anos máis ca nós, razón pola que aparecía como o irmán maior que, ás veces, se sentía lexitimado para berrarnos, se ben sempre con cordialidade.

Apartados xeográficos Otros
Idiomas Galego

Onte, de maneira inesperada, faleceu en Ciudad Real Ramón Lugrís. Con el e con outros rapaces, no inicio dos anos cincuenta, unha nova mocidade galeguista comezou a lumbrigar no ceo escurecido deste país. Con Mourullo, Beiras, Baliñas, Vidán Torreira, Rubal, e logo Méndez Ferrín, Ramón Lorenzo e outros, constituíase o primeiro grupo galeguista mozo posterior á guerra civil. Lugrís tiña por entón uns catro ou cinco anos máis ca nós, razón pola que aparecía como o irmán maior que, ás veces, se sentía lexitimado para berrarnos, se ben sempre con cordialidade.

De todos nós era o que tiña máis concienciación política. Na prensa local compostelá quedan os seus artigos sobre política internacional e sobre europeísmo. Por aqueles anos ser europeísta era unha maneira posible de ser antifranquista, xa que Franco rexeitaba toda idea tocante á unidade europea. Ademais, ese europeísmo era moi mal visto polo mundo oficial de entón e as publicacións europeístas alcumadas de «bazofia», como xa teño escrito noutra parte.

Estas preocupacións súas, que mantivo ata a súa morte, valéronlle para entrar na BBC de Londres no ano 1957, para ser funcionario da ONU, tradutor en congresos por países de todo o mundo e para nutrir artigos, ensaios e diversos traballos, e tamén libros como o que publicou en 1963 sobre Vicente Risco na cultura galega. A claridade expositiva, á par dunha información sempre de primeira man, era unha das súas virtudes mellores.

Fixo de maneira intensa xornalismo por case todos os países do mundo, viaxou por todos os continentes e de todas partes regresou sempre cheo de riqueza a Galicia, a súa Ítaca, como Kavafis quería e escribiu nun coñecido poema.

O 17 do mes pasado xuntámonos con el en Madrid Gonzalo R. Mourullo, Xulio Ríos e mais eu para entregarlle, por sorpresa, un pequeno libro de homenaxe á súa figura. Foi para todos un día moi feliz. Estaba exultante, como tamén estabamos os demais. Unha alegría que pouco durou. Pero nunca poderemos esquecer que no principio de todo estivo Ramón Lugrís.