A promesa dunha nova contraofensiva resulta, con todo, pouco convincente, dado que a actual contraofensiva, anunciada desde principios deste ano, pero iniciada realmente no verán (aínda que a axuda occidental, que se considera crucial, chegara só en parte) e estase desenvolvendo sen cambios esenciais: a liña da fronte non se modificou, están a librarse intensos combates en zonas limitadas, os ucraínos conseguen retomar territorio nalgúns lugares e os rusos avanzan con dificultade noutros, tendo moito tempo para construír unha defensa en profundidade, e só na zona de Tokmak os ucraínos conseguiron romper as dúas primeiras liñas defensivas., Mais custará aínda moito esforzo e sangue romper o corredor entre Crimea e Donbás, que é o obxectivo estratéxico máis inmediato se se quere falar de liberación do territorio ocupado do país. Mentres tanto, os rusos non teñen grandes impedimento para restablecer a estratéxica conexión ferroviaria entre Mariupol e Crimea.
Estes días, o xefe da intelixencia militar ucraína, K. Budánov, deixou claro á opinión pública que non hai que agardar que a guerra remate este ano, como el predixera, tampouco o ano que vén. O novo xeneral sinalou que non se trataba dun atraso no calendario, senón que se caeu fóra do mesmo. Aínda que negou que todo fose de maneira improvisada, significa que non se levou a cabo segundo o plan ucraíno, é dicir, que non se logrou manter a iniciativa na contraofensiva. Con todo, expresou a súa confianza en que as Forzas Armadas ucraínas desocuparán Bakhmut (destruída tras meses de feroz defensa) e que no sur está a darse unha ofensiva en desenvolvemento.
Ao mesmo tempo, sinala que Rusia aínda non está economicamente esgotada e “pode permitirse” continuar a guerra ata 2025 e, en termos de capacidades militares e técnicas, ata 2026. Tamén dixo que o recurso humano de Rusia é tan grande e gasta sen piedade, polo que é imposible facer suposicións sobre a duración da guerra.
As consideracións sobre as capacidades de Rusia poden tomarse como bastante realistas, pero o feito é que todos os recursos de Ucraína -militares, enerxéticos, industriais, agrícolas, humanos- están a ser destruídos cada día e a súa restauración comezará unha vez que finalice a guerra, que non se sabe cando será. Non obstante, hai estimacións de que a produción en Rusia non diminuíu, senón que aumentou algo (aínda que principalmente a costa da produción militar), mentres que en Ucraína diminuíu 12 veces, cifras que poden esmagar o ánimo de moitos optimistas. Non está claro en que basa o presidente Zelenskyi a súa confianza en derrotar a Rusia cando fala de facelo reorientando a produción, incluíndo a de armas, ás capacidades nacionais.
Ucraína ten o principal para vencer: a determinación e a vontade do pobo de defender a súa liberdade e independencia, pero a alternativa é “liberdade ou morte”. E isto non é un lema, senón unha perspectiva terrible, porque o réxime de Putin non aceptará a existencia de nada ucraíno: nin do Estado, nin da lingua e da cultura, nin das persoas que se consideran ucraínas. Neste sentido, a confianza que Ucraína debe gañar, a que declaran os líderes occidentais, é crucial para Ucraína.
Pero as súas aprehensións sobre unha “posible” escalada da agresividade rusa non tiveron ningún efecto, porque a escalada do Estado terrorista prodúcese independentemente da cautela dos demócratas occidentais: cando as ameazas non o axudan a conseguir o seu botín, mata máis vítimas. En Ucraína, Rusia cometeu crimes suficientes para que o Occidente cambie a súa forma de actuar por outro, un máis decisivo. Canto máis continúen guiándose as democracias polo medo á posibilidade dunha guerra mundial, faránse máis reais. Neste momento, Putin xa non ten coidado de evitar falar das súas accións en Ucraína como unha guerra contra a OTAN, negocia abertamente a cooperación militar co ditador nortecoreano, rexeitado por todo o mundo civilizado, etc., faise cada vez máis desafiante.
Pero o máis perigoso de todo isto é que as forzas agresivas en diferentes partes do mundo viron que o uso da forza militar e a guerra en situacións de crise non é realmente condenado, senón que en realidade acaba sendo admitido.
