Mentres outras nacionalidades históricas avanzaron de xeito sostido na plasmación dunha ambiciosa política exterior, en Galicia, como en tantos eidos competenciais, renegamos dese acompañamento. A razón é netamente política e ten que ver coa asociación da proxección exterior coa reivindicación nacionalista, un oportuno demo que serve para espantar. Sen embargo, cabe recoñecer que se ben o feito nacional está presente no elenco de factores que impulsan a demanda de espazo exterior en Barcelona ou Vitoria, non é o único, destacándose o crecente peso de factores ligados á produción, o comercio ou a conectividade, ámbitos esenciais do progreso no mundo actual. Ignorando que moitos países no mundo sen “problema nacional” igualmente fomentan a paradiplomacia activa, nós fixemos da parálise o cume do sentidiño. E se non queremos “imitar” a uns, “imitemos” a outros.
O compromiso cos intereses reais de Galicia suxeriría profundar neste ámbito. Pero a subordinación de Galicia a estratexias de partido reclamadoras da recentralización, impídeo. É curioso porque hoxe as resistencias a rachar cos valados son lideradas por quen antes facía disto bandeira contra uns nacionalismos que só miraban cara dentro. O hiperreducionismo actual, que mesmo desanda aquel acoutamento de primeiras ao económico-empresarial, devén tamén do que dirán, que sempre preocupou entre nós, especialmente cando Galicia se pretende presentar como paradigma dunha política que serva de trampolín cara a Moncloa. Nesa dinámica, poñamos por caso, ten pleno sentido dar as costas ao norte de Portugal e seica priorizar Castela León.
Que o mundo está a cambiar a gran velocidade impulsado por tendencias de diverso signo é un feito incontestable. Importa acompañalo de forma activa para maximizar os nosos intereses colectivos. Ninguén nos vai dar o traballo feito. Temos capital humano para facelo en por nós e enerxía de sobra. Así non se pode seguir. Precisamos un revulsivo.
