palestina choiva de veran

Choiva de verán en Palestina

Apartados xeográficos Middle East ARCHIVE
Idiomas Galego
 Choiva de verán, clic para aumentar
Deitados en catres que de día son sofás, os ollos pecharon de vagar a medida que a conversa remataba. A noite, silenciosa, deixounos a cadaquén soñando co seu futuro mellor pero, como estamos en época de tormentas e as tormentas caen onde cadra, onte tocou en Belén. Non sarabiou, coma en Gaza, pero as nubes de verán petaron na porta ás catro da mañá. Todos fóra, pediron as identificacións e levárono a el "aínda con barba, recortada. Non é ministro e por iso non sae nas cifras dos xornais, pero non é o único. (Foto: ©Moncho Iglesias Míguez).
 

Onte á noite fomos durmir tarde. Vai calor estes días en Palestina e, aínda que en Cisxordania non se sufra a humidade de Gaza, os días son pesados. Por iso, pola noite, cando o deserto refresca e apetece sentar a carón dos amigos, fumando narguila e bebendo chai, a hora de durmir chega coa alba. Amence cedo en Palestina e preto das seis xa comezan a penetrar os primeiros raios de sol na casa. Con todo, onte non fomos quen de cegarnos coa alborada.

Do último que falamos foi da voda e do traballo. Aquí non se adían as cerimonias porque as mozas non teñan listo o vestido ou porque non se atope un bo lugar con marisco fresco. Os traxes, ás veces empréstanse, e o peixe case non chega. O problema principal é que, se non hai traballo, non se pode pagar a dote e algunhas familias non aceptan un compromiso así. Aínda chegando a un trato, hai que ter en conta as condicións climatolóxicas e, coa chuvia que desola estes días Terra Santa é difícil facer plans. Chámana chuvia de verán e, malia non haber unha pinga de auga, os efectos son coma os das peores tormentas. Así, mentres Gaza volve estar sen auga nin luz, en Cisxordania hai meses que as carencias substitúense entre elas "uns días non hai gasolina, outros non hai gasóleo.

Nun principio, este verán podería haber voda. Xa levan dous anos véndose, as familias están de acordo e o piso de arriba xa está case rematado. O traballo da algo para axudar na casa e aforrar un chisco, pero as vendas están caendo nos últimos días. Con todo, xa teñen ganas. Á vez que comentabamos o que podía vir, imaxinámonos bailando para tal evento, imitando os aturuxos das mulleres e comparando celebracións dunha punta e outra do Mare Nostrum.

Sabemos que a situación, en xeral, non é boa, pero incluso bromeamos sobre a posibilidade de que nos espertasen invitados anónimos no medio da noite. Non ten sentido, esa proba xa se pasou. El mesmo estivo tres anos no cárcere "levaba barba longa. Agora, afastado dos grupos estudantís da universidade, traballador de barba recortada, non quere máis que paz para que creza a súa familia. Só pide traballo e liberdade para usar os poucos aforros que poderá facer, nunha universidade para os fillos, á que non se pode acceder por non haber camiño. Non quere máis fotos de familiares mortos penduradas da parede; quere as das vodas, as dos nenos que virán e as das festas. Está farto de ser o protagonista de anécdotas de viaxe ou de non aparecer nas lembranzas de reunións familiares. As viaxes non son máis que movementos bruscos en furgóns, cos ollos vendados e destino fixo. As reunións familiares non son máis que visitas, cada dous luns, da nai e o pai.

Deitados en catres que de día son sofás, os ollos pecharon de vagar a medida que a conversa remataba. A noite, silenciosa, deixounos a cadaquén soñando co seu futuro mellor pero, como estamos en época de tormentas e as tormentas caen onde cadra, onte tocou en Belén. Non sarabiou, coma en Gaza, pero as nubes de verán petaron na porta ás catro da mañá.

Todos fóra, pediron as identificacións e levárono a el "aínda con barba, recortada. Non é ministro e por iso non sae nas cifras dos xornais, pero non é o único. Aos máis de 80 ministros de Hamás arrestados nas últimas horas, hai que sumar as de civís, que non contan. En moitos casos non computan porque non existen: son apátridas sen número de identificación e borrados de calquera listaxe. El non, é un amigo de barba e bigote co que discuto sobre as relacións antes do matrimonio, co que falo dun mesmo deus, co que gozo compartindo unha cea, co que crebo fronteiras de esquerda e dereita, co que comparto o tempo sen discrepar sobre o espazo.

Aínda non escoitamos a súa voz, pero sabemos onde está. Seica está ben e que está nun cárcere do norte. Non sabemos por canto tempo estará nin por qué está. Só cremos que é unha medida para intercambiar prisioneiros polo soldado secuestrado. O soldado si ten nome, nacionalidade-s e relixión; el non, el é culpable por ser. E ese ser será un alguén co que facer troques sen botar man dos encarcerados por algunha causa. Mentres tanto, volveremos tomar un chai, coa porta aberta, pois tanto ten que nos quiten, que non saquen ou que nos metan.