Un PCCh amurallado

Ás tensións derivadas da transición económica, China debe sumar a xestión das reformas en diversos capítulos nos que precisa ofrecer resultados tanxibles de cara ao XIX Congreso do Partido Comunista (2017). A harmonía socioeconómica, a independencia da xustiza, as contradicións territoriais (desde Hong Kong ou Taiwan ao afastado Xinjiang) ou a axenda ambiental constitúen imperativos insoslaiables que non darán un respiro ao liderado do PCCh.

Ás tensións derivadas da transición económica, China debe sumar a xestión das reformas en diversos capítulos nos que precisa ofrecer resultados tanxibles de cara ao XIX Congreso do Partido Comunista (2017). A harmonía socioeconómica, a independencia da xustiza, as contradicións territoriais (desde Hong Kong ou Taiwan ao afastado Xinjiang) ou a axenda ambiental constitúen imperativos insoslaiables que non darán un respiro ao liderado do PCCh.

Co guión das chamadas “catro tarefas integrais” (sociedade acomodada, reforma, Estado de dereito e disciplina do Partido), o PCCh poñerá unha vez máis toda a carne no asador para preservar o seu liderado e maxisterio. O peche de filas iniciouse xa en 2015, especialmente proscribindo as “discusións indebidas”, é dicir, todo cuestionamento nas súas propias filas, por tímido que sexa, das orientacións xerais dispostas polo Buró Político. O Estado de dereito proseguirá a súa cruzada semántica pero nun marco regulador tan xeneroso en disposicións como restritivo en materia de recoñecemento e exercicio de liberdades, sometidas a un severo control. 

Non cabe esperar tampouco pasos atrás en materia de loita contra a corrupción, un trazo indiscutible do actual liderado. Pola contra, é de imaxinar unha activación naqueles segmentos do aparello estatal e partidario, como as empresas públicas ou o exército, máis directamente relacionados con impulsos reformistas cualitativamente transcendentes e nos cales aspírase a crear marcos de fidelidade que poderían ir máis aló do propio PCCh como institución facilitando a configuración dunha ampla base persoal do actual secretario xeral, Xi Jinping.

A intensificación das reformas pode ter consecuencias sociais cun aumento do desemprego en determinadas rexións; por outra banda, as dificultades das empresas nalgúns sectores está provocando a amplitude de fenómenos como os salarios atrasados; así mesmo, o impulso urbanizador e as transformacións operadas nos modos de explotación da propiedade rural unido ás dificultades orzamentarias dos entes locais pode activar as protestas e o descontento na orde laboral e campesiño, levantando o social a un primeiro plano. 

As tensións ambientais e a preocupación pola seguridade alimentaria constitúen igualmente ámbitos nos que a insatisfacción cidadá vai in crescendo obrigando ás autoridades a responder non só puntualmente senón con medidas eficientes e de longo prazo.

O impulso aos seguros de enfermidade e de vellez, de capital importancia nunha sociedade na que solidariedade tradicional bátese en retirada polos efectos da urbanización e crébalas na familia clásica, unido á reformas en materia de saúde ou xubilación poden xerar un clima social de desconcerto e inquietude que o PCCh procurará acougar con renovadas dose de optimismo. 

Sociólogos como Zhang Lifan, antigo membro da Academia Chinesa de Ciencias Sociais, alertaron da importancia de acometer reformas políticas serias nestes primeiros cinco anos de mandato de Xi, advertindo que, de non facelas, o PCCh podería desaparecer en dez anos. Xi evocou o escenario da desaparición do PCCh nada máis tomar posesión do cargo á vista do seu descrédito ético, pero unha vez no cume do poder acentuou a concentración e matiza as reformas políticas.

Sun Liping, profesor de socioloxía en Xinhua University, mentor universitario de Xi Jinping, quen xa en 2009 describía os riscos de descomposición dunha burocracia que perdera o norte moral e que gangrenaba a honestidade e a demanda de xustiza da sociedade chinesa, denuncia as tendencias despóticas do actual liderado, o seu estilo autocrático, o exceso de centralismo e a proliferación da obediencia cega, actitudes que reflectirían a debilidade do goberno. 

Pero o PCCh, perseguindo o soño chinés, amurallouse contra as críticas.