Ríos, Xulio

Os acordos para a investidura do presidente Sánchez subscritos polo PSOE con diferentes grupos políticos amosan unha forte presenza das claves internas, ata o punto de resultar practicamente exclusivas.

Hai un mundo que asiste indignado e á vez impotente ante a reiteración das masacres do exército de Israel contra a poboación civil palestina asasinando miles de nenos e nenas e bombardeando sen piedade dende hospitais a campos refuxiados. E hai outro mundo gobernamental cómplice inmutable desas accións. O Sur Global é quen sustenta a denuncia do abandono dos palestinos á súa sorte sen importar o custe en vidas humanas que reviste xa a condición de limpeza étnica e ata xenocidio, tal e como denunciou Nacións Unidas.

O mundo é hoxe un amplo espazo no que os diversos actores cooperan e compiten en función das súas expectativas e intereses nun contexto de fluidez nunca vista. E a diferenza doutros pasados, é cada vez máis perceptible o recoñecemento ao papel de instancias diferentes aos suxeitos tradicionais, os estados, desenvolvéndose políticas inclusivas para incorporar ás dinámicas globais aos axentes subestatais e ás propias sociedades civís, que operan como arietes incisivos dunha transformación máis profunda da comunidade internacional.

Europa ten na crise de Oriente Medio unha oportunidade de ouro para exercer esa autonomía estratéxica que di pretender. Tristemente, o liderado da Unión Europea, de signo maioritariamente conservador nas súas principais institucións, navega na dirección contraria. O seguidismo estadounidense é suicida para a política europea. A ollos especialmente do Sur Global, pero tamén de moitos cidadáns da unión, Europa perde credibilidade a pasos axigantados.

Arrepía o fragor da nova guerra no Medio Oriente. As vítimas civís cóntanse por miles e todo indica que nos esperan días amargos, moi especialmente en Gaza, á espreita da vinganza israelí. Se a crise humanitaria adquire xa grandes proporcións, o peor está por vir.

Na vella Formosa avanzan no ritmo de cara aos decisivos comicios de xaneiro próximo. A menos de cen días das votacións, todos os ollos están postos en se os tres principais candidatos da oposición logran poñerse de acordo para desafiar ao favorito do partido gobernante. O tempo esgótase.

Triste sino o do pobo armenio. Explicaba en Que foi daquel soño? (Xerais, 1992), como Nagorni-Karabaj converterase para o mundo na referencia primeira do estoupido do problema nacional na URSS nunha das súas vertentes, a étnica, a máis perigosa e violenta. O eco daquel conflito sen pechar chegou ata os nosos días...

Pechou as súas sesións a Asemblea Xeral da ONU. António Guterres, o seu secretario xeral, deu a voz de alarma ante as preocupantes evidencias do cambio climático: “a humanidade abriu as portas do inferno”, dixo. E aí quedou como frase lapidaria a modo de síntese deste foro número 78.

Que a ideoloxía e a xeopolítica non casan de xeito lineal e mesmo poden chegar a manifestar contradicións hilarantes é cousa sabida...

Nos anos setenta, a experiencia chilena era seguida con curiosidade e esperanza en todo o mundo. Tamén naquela Galicia que se asomaba ao final do franquismo e que tiña no maxín as andanzas por aquelas terras de Blanco Amor ou Suárez Picallo. Para moitos, o golpe de Augusto Pinochet non foi sorpresa; mais ben, un exemplo, de libro diriamos, da temida angustia da Casa Branca, moi preocupada polo efecto da Revolución Cubana en América Latina.