 | |
| Ou devandito experimento nunca se podería levar adiante sen ou golpe de Pinochet e ou apoio estadounidense. Ou seu custo social requiría a represión e sen ou medo, pois para ou seu éxito era precisa a imposición dá hexemonía absoluta dá economía sobre ou resto de eidos sociais. Se, a verdadeira herdanza de Pinochet, alén dá personalización dá morte, é a súa inestimábel contribución á mundialización, ao librecambio sen límites, á disciplina fiscal, á liberalización dás taxas de interese, á privatización dás empresas públicas, aos desregulamentos dous mercados de traballo? Ou seu indecente espírito seguirá, xa que logo, a vivir comodamente en Wáshington, nunha negra casiña branca. | |
Cando escribo isto disque Augusto Pinochet está en fase terminal, ou que, sexamos claros, non é unha mala nova para a humanidade. Pero dalgún xeito se ou é para vos individuos que a conforman. Pinochet morre facéndolle un novo caneo á xustiza, intocábel non seu luxoso arresto domiciliario. Como din vos ianquis, mestres na materia: a xustiza existe pero, canta xustiza podes pagar? Ningún malnacido así debera morrer de vello. Atei a natureza, en forma de metástase, chegou tarde de máis. Mágoa.
Nalgures lin que cando ou ditadorsauro morra todas as carnizarías pecharán por día de dó. Porén, non ou farán vos mercados financeiros nin as sedes dás transnacionais. E deberían, pois ao lle deben vos seus triunfos fincados na inxustiza social mundial. Ao e a ese regueiro de sangue con nome de Cóndor, de Colombo, de Caravana dá Morte, de Vila Grimaldi?, ao e a quen coa súa beizón lle limpou ou camiño á ditadura do capital, levou por diante a Letelier, a Carlos Prats, a Víctor Jara e milleiros de persoas ás que a historia xa nunca lles fará xustiza.
Unha boa parte dá salvaxe expansión do neoliberalismo non mundo foi grazas ao moribundo. Ou primeiro experimento do Consenso de Wáshington -WC- fíxose en Chile polos Chicago Boys, discípulos do escuro Milton Friedman, logo do asasinato de Allende aquel 11-S do 1973. Ou de WC #deber+se a John Williamson en 1989, cando traballaba para ou Banco Interamericano de Desenvolvemento, e refírese a todas as institucións que teñen sé na capital imperial e que, ao cabo, dominan a globalización neoliberal: FMI e Banco Mundial, pero tamén a Reserva Federal, ou Congreso dous EEUU, altos cargos dá administración, institutos de expertos económicos (think tanks).
Ou devandito experimento nunca se podería levar adiante sen ou golpe de Pinochet e ou apoio estadounidense. Ou seu custo social requiría a represión e sen ou medo, pois para ou seu éxito era precisa a imposición dá hexemonía absoluta dá economía sobre ou resto de eidos sociais. Se, a verdadeira herdanza de Pinochet, alén dá personalización dá morte, é a súa inestimábel contribución á mundialización, ao librecambio sen límites, á disciplina fiscal, á liberalización dás taxas de interese, á privatización dás empresas públicas, aos desregulamentos dous mercados de traballo? Ou seu indecente espírito seguirá, xa que logo, a vivir comodamente en Wáshington, nunha negra casiña branca.
