Romanov, Oleksiy

Estando en Toledo para unha reunión cos seus homólogos europeos, o ministro de relacións exteriores de Ucraína, D. Kuleba, non puido disimular a súa molestia cando os xornalistas lle preguntaron sobre a lentitude da contraofensiva ucraína. “Criticar o lento ritmo da contraofensiva é como cuspir na cara dos soldados ucraínos que están a sacrificar as súas vidas, avanzando e liberando un quilómetro tras outro de territorio ucraíno”.

O presidente ucraíno V. Zelenskii cualificou de histórica a decisión dos Países Baixos e Dinamarca de entregar varias ducias de avións caza F-16 a Ucraína. Co termo "histórico" quería destacar a importancia deste material para a liberación das terras ucraínas ocupadas e anexadas por Rusia, non obstante fai pensar na duración da toma da decisión, que se converteu nunha historia demasiado longa, do mesmo xeito que a duración da guerra que Ucraína leva pola súa independencia.

"Estamos moi satisfeitos cos resultados do cumio", declarou o luns Andrii Iermak, xefe de gabinete da oficina presidencial da Ucrania, referíndose ao encontro de representantes de arredor de 40 países na cidade saudita de Jeddah, a fin de semana pasada. Pódese dicir que foi excesivamente positivo ao falar de 'cumio' e 'resultados', porque ningún país estivo representado ao nivel máis alto nin se tomou ningunha decisión, nin sequera se emitiu un comunicado de prensa.

O 17 de xullo, Rusia anunciou a súa decisión final de non prorrogar o "acordo do trigo" negociado pola ONU e Turquía como intermediarios para garantir a exportación segura de produtos agrícolas dos portos ucrainos do noroeste do Mar Negro que aínda estaban baixo o control de Ucraína. En cambio, Rusia recibía a promesa da ONU de que se lle facilitaría un aumento das súas propias exportacións de grans e fertilizantes, que tiñan o mesmo rango de volume que as exportacións ucraínas. Se se bloqueaban, creaban o perigo de fame a nivel planetario, primeiro nos países pobres do sur.

Máis de 500 días leva desenvolvéndose unha guerra brutal en Ucraína e o seu fin non se divisa no horizonte; máis aínda, cada día a perspectiva da súa conclusión vólvese máis distante e o inimigo insolente está cada vez máis empeñado en destruír todo o ucraíno, porque os ucraínos son inquebrantables na súa vontade de non obedecer as pretensións neo-imperiais de Moscova, continuando incólume a súa determinación de botar aos moscovitas da súa terra.

Este sábado os medios de comunicación víronse asolagados de noticias asombrosas: o propietario e xefe da compañía militar privada “Wagner”, Prigozhin, afirmou que os militares rusos bombardearon o seu campamento, mataron os seus combatentes e que el non toleraría máis tales abusos. Nun día, as súas forzas ocuparan Voronezh, ao nordés de Ucraína, e Rostov, ao sueste, bloqueando todas as instalacións militares da zona, incluídos o mando do distrito militar e o cuartel xeral da denominada operación militar especial. Non atopou resistencia e esixiu que se lle permitise reunirse con S. Shoigu, ministro de Defensa ruso, e co xefe do Estado Maior ruso, Xeral Guerásimov...

A guerra que Rusia desatou contra Ucraína -en 2014- oito anos máis tarde foi elevada a niveis comparables cos da II Guerra Mundial. "Tecnicamente’ segue sendo unha contenda entre dous estados, aínda que os xefes do Kremlin seguen esforzándose por convencer á opinión pública mundial que soamente están a facer fronte ao hexemonismo estadounidense, que puxo en Kíiv un réxime de “monicreques neonazis” para facer dano a Rusia...

A infausta invasión de numerosas tropas rusas a Ucraína na noite do día 24 de febreiro foi un choque para todo o mundo, unha labazada para todos os que crían que no continente europeo a guerra anexionista estaba definitivamente condenada polo tribunal internacional de Nuremberg e ninguén se atrevería a cometer tales crimes capitais de novo. Con todo, non debía sorprender a ninguén, era previsible e inevitable, porque se trataba de fases dun proceso de agravamento dunha antiga e profunda contradición, capaz de desatar unha guerra de envergadura continental, se non mundial, dado que Rusia pretende revisar a orde mundial e superar a “humillación” de Rusia como consecuencia do colapso da URSS. Moi parecido ao que pretendeu Hitler atacando a Polonia e desatando a II Guerra mundial...

Desde o comezo do ano fanse comentarios e conxecturas de todo tipo ao redor da contraofensiva ucraniana. Algo que é inevitable, dado que Rusia, por medio de todas as súas accións na parte ocupada e anexionada do territorio de Ucraína, trata de convencer a todo o mundo de que aínda sen ser capaz de conseguir o seu obxectivo de apoderarse do que pensa é a súa propiedade (como presunta ou autodenominada herdeira da URSS e do Imperio de Rusia), non retrocederá a menos que se destrúa (ou se esgote) a súa forza militar.

O Plan de Paz da China sen avances visibles...